اشعار پروین اعتصامی

مست و هوشیار

محـتـــســــب، مسـتـــی بــه ره دیـــد و گریــبانــش گرفت

 مست گفت: ای دوست، این پیراهن است، افسار نیست

 گفت: مستی، زان ســبـــب افتان و خــیـــزان مـــی روی

 گفت: جــــرم راه رفـــتـــن نیـــســـت، ره هـــمـوار نیست

 گفت: مــــی بــــایــــد تـــو را تـــا خــانـــه ی قـــاضی  برم

 گفت: رو صـــبــح آی، قـــاضـــی نیـــمه شب بیدار نیست

 گفت: نـــزدیـــک اســت والـــی را ســــرای، آنــجــا شویم

 گفت: والــــی از کـــجـــا در خــــانـــه ی خـــمّـار نیــست؟

 گفت: تــــا داروغــــه را گـــویــیــم، در مـــسجد بـــخــــواب

 گفت: مــــســــجـــد خـــوابــگــاه مـــردم بـد کـــار نیـست

 گفت: دیـــنـــــاری بــــده پــنــــهـــان و خـــود را وارهــــان

 گفت: کــــار شــــرع، کـــــار درهــــم و دیــــنــــار نیــست

 گفت: از بــــهـــــر غــــرامـــــت، جـــامـــه ات بیــترون کنم

 گفت: پـــــوســــیده ســــت، جز نقشی ز پود و تار نیست

 گفت: آگــــه نیــــستـــی کــــز ســـر در افـــتـــادت کــلـاه

 گفت: در ســـــر عـــقــــل بــــایـد ، بی کلاهی عار نیست

 گفت: مــــی بـــســــیار خــوردی، زان چـنین بیخود شدی

 گفت: ای بـــیــــهـــوده گـــو، حـــرف کـــم و بسیار نیست

 گفت: بــــایـــــد حــــد زنــد هـــشیـــار مـــردم، مــست را

 گفت: هــــشـــیــاری بـــیار، ایـــنجا کسی هشیار نیست