اشعار حافظ

فــــاش مـــیگــویــم واز گفته ی خود دلـشادم
بـــنــده ی عــشـقم واز هـــردو جــهــان آزادم
طــایــر گــلشــن قـدسم چه دهم شرح فراق
کــه دریــــن دامــگه حــــادثــــه چــون افتــادم
مــن ملــک بــودم و فردوس بــریــن جــایم بـود
آدم  آورد دریـــــــن دیـــــــر خــــــراب  آبــــــادم
ســــایـــه ی طــوبی ودلجویی حور ولب حوض
بـــهـــوای ســــر کــــوی تــــو بــرفــت از یــادم
نــــیــسـت بــرلــوح دلم جز الف قامت دوست
چــــه کــنـم حــــرف دگـــر یــاد نــداد اســتادم
کـوکــب بــــخـــت مــرا هـیـچ منـجّم نشنـاخت
یـــــارب از مــــادر گـــیــــتی بـه چه طـالع زادم
تـــا شدم حلقه به گوش در میـخانه ی عـشـق
هـــر دم آیـــد غــمی از نــو بــــه مــبـارک بـادم
میـــخـــورد خــون دلــم مردمـک دیده سزاست
کـــه چــــرا دل بــه جـگر گوشـه ی مـردم دادم
پاک کن چهره ی حـــافــظ بــه سرزلف ز اشک

ورنــــه ایــــن سـیــــل دمــادم بـــبــرد بــنـیـادم

---

حســـن تـــو همیشه در فـــزون باد

رویت همه ساله لالـــــــه گـــون باد
اندر سر ما خـیال عــــــشـــقـــــــت
هـــــــر روز کـــه بــــاد در فـــزون باد
هر ســــرو کــــه در چـــمـــن در آید
در خــــدمـــت قـــامــتـت نـــگون باد
چشمی که نه فــتـــنه ی تــو باشد
چون گوهر اشک غــــرق خــــون باد
چشم تــو ز بـــهــــــر دلـــربــــائـــی
در کــــردن ســـــحـر ذو فـــنــون باد
هرجـا کـــه دلــیســت در غـــم تـــو
بــــی صـــبر و قرار و بی سـکون باد
قــــدّ هـــــمـــه دلــــبـــران عـــالـــم
پـــیـــــش الف قدت چــــو نـــــون باد
هــــر دل که ز عشق تســــت خالی
از حــــلــقــــه ی وصل تو بــــرون باد
لـــعــل تو که هست جـــان حــافــظ
دور از لــــب مـــــردمــــــــان دون باد