مست و هوشیار
محـتـــســــب، مسـتـــی بــه ره دیـــد و گریــبانــش گرفت
مست گفت: ای دوست، این پیراهن است، افسار نیست
گفت: مستی، زان ســبـــب افتان و خــیـــزان مـــی روی
گفت: جــــرم راه رفـــتـــن نیـــســـت، ره هـــمـوار نیست
گفت: مــــی بــــایــــد تـــو را تـــا خــانـــه ی قـــاضی برم
گفت: رو صـــبــح آی، قـــاضـــی نیـــمه شب بیدار نیست
گفت: نـــزدیـــک اســت والـــی را ســــرای، آنــجــا شویم
گفت: والــــی از کـــجـــا در خــــانـــه ی خـــمّـار نیــست؟
گفت: تــــا داروغــــه را گـــویــیــم، در مـــسجد بـــخــــواب
گفت: مــــســــجـــد خـــوابــگــاه مـــردم بـد کـــار نیـست
گفت: دیـــنـــــاری بــــده پــنــــهـــان و خـــود را وارهــــان
گفت: کــــار شــــرع، کـــــار درهــــم و دیــــنــــار نیــست
گفت: از بــــهـــــر غــــرامـــــت، جـــامـــه ات بیــترون کنم
گفت: پـــــوســــیده ســــت، جز نقشی ز پود و تار نیست
گفت: آگــــه نیــــستـــی کــــز ســـر در افـــتـــادت کــلـاه
گفت: در ســـــر عـــقــــل بــــایـد ، بی کلاهی عار نیست
گفت: مــــی بـــســــیار خــوردی، زان چـنین بیخود شدی
گفت: ای بـــیــــهـــوده گـــو، حـــرف کـــم و بسیار نیست
گفت: بــــایـــــد حــــد زنــد هـــشیـــار مـــردم، مــست را
گفت: هــــشـــیــاری بـــیار، ایـــنجا کسی هشیار نیست
من که خوشم امد کیه که خوشش نیاد
پروین اعتصامیه دیگه.